اشعار

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

زيـنـبـم مـن يــادگـار فــاطـمـه             هـمـچو تـو من داغـدار فـاطـمه

زينـبـم من؛ يـاس نـيلـوفـر شـده            هـمـچو تو از داغ او پرپـر شـده

از كـفم هستي من رفته خدايا چـه كنم؟            بعد او غم شده يارم بـه غمـها چه كـنم؟

يك طرف ناله طفلان طرفي طعنه دون            يك طرف داغ  گرانبار خدايـا چه كنم؟

ای روح آفــتـاب چــرا پـا نــمی شوی        بانـوی بو تـراب چــرا پـا نمی شوی

پهلوی من هم از خبـر رفتنت شکست        رکنم شده خـراب  چرا پـا نمی شوی

ای  بــا تــمـام هـستی خـود یـاور عـلی         در بیت وحی حامی و هـمسـنگـر علی

چون شد که در بهار جوانی خزان شدی         ای یـاس مصــطـفـی گـل نیـلوفـر علی

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

گذشـته نیـمـه اى از شب، دریـغــا            رسـیده جـانِ شب بـر لب، دریـغا

چـراغ خـانه مولاست، خـامــوش            که شـمع انـجمن آراست خامـوش